sábado, 3 de agosto de 2024

Braulio Gómez Sande, amigo y conversador

Así, con nombre propio. Hubo un tiempo en que las peluquerías eran un espacio de relación y socialización importante. A la peluquería se iba no sólo al corte de pelo y al afeitado sino incluso de visita más o menos frecuente. 

Así me lo cuenta Braulio y así lo podemos recordar todavía muchos entre nosotros. 

La peluquería era lugar de socialización y encuentro si cabe más que la tienda y el bar al que se acudía a charlar con el vecino y donde el peluquero ejercía de oficiante máximo. 

En la peluquería se hablaba mucho de fútbol y de política y aún se habla, me dice Braulio, sobre todo de política municipal y de barrio, a favor y en contra de los mandamases. También en tiempos, más que ahora, era quiosco donde poder ojear y comentar en nuestro caso el Faro de Vigo y alguna revista, sin coste alguno. 

Braulio Gómez tiene su peluquería allá por donde fuera el antiguo concello de Lavadores, que presidiera el socialista Xosé Antelo. Braulio, procedente de las tierras del concello de Teo, de Calo, tiene ideas progresistas que sabe argumentar muy bien, es afable y gran conversador, al tiempo que maneja con maestría las herramientas de su oficio. Gana con facilidad la amistad de sus clientes y vecinos y la fidelidad a su origen le impone gustosamente el mantener y atender el servicio de peluquería en Calo los sábados. 

Su familia tuvo por dedicación la tienda y el bar, tal vez fuera esta condición la que formara su carácter en eso que antaño decíase don de gentes. Entre otros vecinos de Calo tenemos evocado a las hermanas del destacado dirigente sindical y comunista Enrique Lister Forxan, aquellas de profesión leiteiras, que se acercaban a Santiago de Compostela al reparto y venta de su mercancía. 

Braulio Gómez Sande lleva en las proximidades de la peatonal del Calvario un septenio, arreglando cabezas, cuando menos por fuera, que por dentro ya es otro cantar, aunque su magisterio didáctico en la opinión razonada, no exenta de humor, también pudiera ayudar en esto último. 

Mientras tanto nos arreglamos los cabellos que van quedando y disfrutamos de la conversación y de la amistad. 

Braulio Gomez Sande va haciendo el paso del tiempo más liviano con su oficio.

viernes, 2 de agosto de 2024

Amigo Manolo Rodríguez Nandin

Aqueles anos setenta, de principio a fin, sen desperdicio algún, anos nos que se aceleran as mudanzas sociais e políticas, incubadas na preparatoria década dos sesenta. Algo do que vou relatar é memoria persoal entreverada do propio relato saído dos beizos de Manolo Nandin. 

Dous escenarios, Casa Gazpara, na Praza da Princesa, naqueles días que acompañaba no xantar ao seu sogro o señor José en cadeira de rodas, coas pernas amputadas, a Praza da Constitución tan perto, na que os domingos contra as doce da mañá deica ás dúas puña unha mesa con material do PCE ( m-l ), o Vanguardia Obrera e outros textos desta editorial, mesmo obras de Josif Stalin.

 A poucos metros, nós, PCPG, coa familia do paseado no trinta e seis Ramón Conde, do antigo Concello de Lavadores e outros camaradas, situabamos tamén mesa co Nuevo Rumbo e publicacións soviéticas e leninistas. . Anos oitenta. Co tempo Nandin tamén pasaría a ser parte do PCPG. 

Outro escenario a Rúa de Santiago, tan segreda e complexa nos seus afectos. Antes de ter eu consciencia Manolo Nandin traballara na Rúa para Toñito, o dos metálicos ou somieres, tamén propietario e rexente do bar Tapitas, un tipo fabuloso. Pois ben, esto contoumo o propio Nandin, pero puido ser verificado por min nunha visita que lle demos a Toñito, mesmo tivemos alí unha xuntanza política á miña volta das Canarias para Vigo.

 Un tercer escenario de encontro, a contorna da Rúa Progreso, onde moraba, e Príncipe e   Casa Puentes. Todos estes lugares son próximos, definen o Vigo Vello e Centro, por medio Porta do Sol e Castelo de San Sebastián, as andanzas máis cotiás e añosas das nosas vidas migradas.

 Coincidía nestes últimos tempos do meu regreso a Vigo moito con Manolo acompañado do can, sempre afable, un aquel retranqueiro, apertando a man dura con forza. Tamén en concentracións e manifas. 

Non esquezo a sua afección ao coleccionismo de pegatinas, asistindo a encontros desta natureza. 

Voume quedar finalmente coa  sua asistencia a un acto que organizamos as asociacións No Ollo do Furacán e a Asociación de Eslavos en Galicia, con motivo do centenario da Revolución Rusa. Fora Nas Tapas de José, xa prematuramente desaparecido este local, na Rúa Ecuador. Trala palestra e debate ficamos nunha cea de irmandade. 2017. Nesa ocasión Manolo Nandin deixou constancia e pegada do seu bo humor, serenidade e xenerosidade para os amigos e camaradas e optimismo histórico. Manolo Nandin permanecerá nos intersticios das rúas, das loitas e da nosa memoria cada vez que paseemos, loitemos ou recordemos.