Ela contoume un día que na súa chegada a Vigo, saíndo unha madrugada do bar Baiona, descubrira as Illas e namorara delas e ficara aquí ata hoxe. Nelas co transcorrer do tempo coñecerá a Germán Luaces e na compaña deste e do que será o seu home, Lolo, pasará longas estadías de convivio felicísimas.
Farán das Illas o seu fogar.
Pero tamén o tempo pasará a súa gadaña e cortará os fíos vitais, neste caso de Germán, un día coma hoxe, 30 de Novembro, do ano dezaoito.
O Faro de Vigo deu conta do seu pasamento coa prosa lírica e sentida, un laio rebelde contra a imposibildade da morte pero ao tempo certa, asinada pola amiga de Germán, Aránzazu Luna. Así, sen máis, co único e suficiente título de amiga, pois ela non llo dá a calquera.
Germán Luaces, ele tamén lúa nas súas tres primeiras letras do primeiro apelido, é glosado como persoa de grande xenerosidade e doante de acollida ao tempo que derradeiro habitante permanente nas Illas, por necesidade e vocación, o que ven dar no mesmo.
Dise que o seu pai, capitán da mariña, estivera ó fronte do buque Campaláns, suministrador de combustible á navegación. Aí tamén traballara o pai dos meus amigos Ruinervo, malagueño de adopción viguesa.
Tralo soterramento de Germán no cimeterio de Cíes pídeselle un espazo para o recordo que leve o seu nome e que reiteramos.
Hoxe é día de loito e algúns corazóns latexan con forza batendo contra os cons das illas, provocando xerfas e ventos que ululan o nome de German coma un berro de raiba e liberdade.
Este é un artigo lapidario co nome de German insculpido na pedra e agora mollado en tinta.
